32:12
providentiae
Dei
maxime
obscurat.
Videmus
enim
exsultare
impios
ac
si
nullus
esset
in
coelo
iudex,
sibi
applaudere
in
sua
fortuna:
et
dum
illis
parcit,
hoc
praetextu
in
maiorem
licentiam
ruere,
ac
si
ex
eius
manu
elapsi
essent.
Ad
hanc
tentationem
accedit
nostra
socordia
vel
hebetudo,
ut
putemus
Deum
abiecta
mundi
cura
otiari
in
coelo.
Scimus
rursum
quanta
sit
in
ferendis
tribulationibus
carnis
nostrae
mollities.
Consulto
igitur
propheta
hanc
partem
delegit,
in
qua
ostenderet
Deum
excubare
ad
tutelam
humani
generis.
Orditur
autem
ab
exclamatione:
quia
nos
praepostera
intemperies
conturbat,
ut
operum
Dei
ratio,
quantumvis
clare
fulgeat,
nobis
sit
abscondita.
Hoc
primo
tenendum
est,
prophetam
hic
non
disserere
de
coeli
et
terrae
opificio,
nec
de
generali
Dei
providentia
in
mundi
gubernatione:
sed
restringere
sermonem
ad
iudicia
quae
inter
homines
exercet.
Exclamat
autem
magnifica
hic
esse
Dei
opera
et
profundas
cogitationes,
quia
scilicet
longe
aliter
administret
humanum
genus
quam
ferat
captus
noster.
Nam
certe
si
in
arbitrio
nostro
esset,
libenter
quisque
inverteret
quem
Deus
tenet
ordinem.
Et
quia
id
penes
nos
non
est,
oblique
cum
eo
expostulamus
quod
non
magis
festinet
tam
ad
liberandos
fideles,
quam
ad
reprobos
ulciscendos.
Nihil
enim
minus
videtur
consentaneum,
quam
ipsum
quiescere
dum
contra
eum
ferociunt,
dum
effraeni
audacia
ad
omne
facinus
grassantur,
pro
sua
libidine
vexant
bonos
et
simplices:
videtur
hoc
inquam
non
esse
tolerabile,
Deum
exponere
cultores
suos
iniuriis
et
violentiae
malorum,
deinde
fraenum
laxare
fraudibus,
mendaciis,
rapinis,
caedibus
et
omne
genus
iniquitati.
Quid
quod
veritatem
suam
latere
in
tenebris
patitur,
et
sacrum
suum
nomen
probrose
calcari?
Haec
est
operum
Dei
magnificentia,
haec
consilii
profunditas
quam
miratur
propheta.
Verum
quidem
est,
tantam
esse
in
mundi
fabrica
potentiae
et
sapientiae
Dei
altitudinem,
ut
sensus
nostros
longe
superet:
sed
nominatim
propheta
cohibere
nos
voluit
ne
obstrepamus
Deo,
dum
aliter
quam
pro
animi
nostri
voto
humanum
genus
moderatur.
Quod
igitur
a
sensu
communi
abhorret,
reverenter
suspicere
nos
iubet
:
quia
Deus,
ut
obsequium
nostrum
probet,
arcana
sua
iudicia
longe
supra
captum
nostrum
attollit.
7.
(Vir
stultus.)
Diserte
hoc
addidit,
ut
culpam
sciamus
in
nobis
residere,
quod
Dei
iudiciis
laudem
suam
non
tribuimus.
Quamvis
enim
profunda
mysteria
esse
dixerit,
nunc
pronuntiat,
stupori
nostro
et
socordiae
esse
imputandum
quod
nobis
non
sint
conspicua.
Stultos
autem
vocat
omnes
incredulos,
ac
tacite
eos
fidelibus
opponit,
quibus
Deus
per
verbum
suum
et
spiritum
illucet.
Nam
peraeque
omnium
mentes
occupat
haec
inscitia
et
caecitas,
donec
coelesti
gratia
oculati
reddamur.
Ideoque
rogandus
|