50:119
119
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
II
120
non
ad
destruendum.
Nam
quod
destruit,
aliunde
est:
ex
culpa
hominum
scilicet,
dum
in
lapidem
impingunt,
qui
illis
ordinatus
erat
in
fundamentum.
Quod
interitu
veteris
hominis
instauramur
in
imaginem
Dei,
id
nihil
repugnat
Pauli
verbis.
Tunc
enim
destructio
in
bonam
partem
capitur:
hic
vero
in
malam,
pro
ruina
eius
quod
Dei
est:
vel
pro
animae
exitio,
ac
si
diceret:
non
esse
noxiam
illis
potestatem,
cuius
utilitas
in
salutem
conspicua
est
9.
Ne
videar
terrere.
Iterum
calumniam
attingit
quam
prius
refutaverat:
nempe
quod
scriptis
audax
coram
esset
abiectus.
Hoc
praetextu
elevabant
eius
scripta.
Quid,
dicebant,
proculne
epistolis
nos
terrebit
qui
si,
coram
adesset,
vix
auderet
hiscere?
Ne
ergo
minus
ponderis
haberent
suae
epistolae,
respondet,
nihil
sibi
obiici
quod
fidem
sibi
ac
doctrinae
suae
abrogare
aut
derogare
debeat.
Neque
enim
minoris
faciendus
est
effectus
quam
sermo.
Coram
operibus
non
minus
pollebat
quam
absens
sermone.
Ergo
iniquum
fuit,
corporalem
eius
praesentiam
contemptibilem
iudicari.
Opus
hic
appellat
(meo
iudicio)
tam
efficaciam
praedicationis
et
successum,
quam
dignas
apostolo
virtutes
et
totam
vitae
suae
rationem.
Sermo
vero
non
ipsam
doctrinae
substantiam
significat,
sed
figuram
duntaxat
et
quasi
corticem:
nam
pro
doctrina
vehementius
pugnasset.
At
inde
oriebatur
contemptus,
quod
eum
deiiciebat
eloquentiae
ornatus
et
splendor,
qui
gratiam
conciliat.
12.
Non
enim
audemus
nos
quibusdam
inserere
aut
comparare,
qui
se
ipsos
commendant
Verum
ipsi
in
se
ipsis
se
metientes,
et
se
ipsos
comparantes,
sibi
non
sapiunt
13.
Nos
autem
non
sine
modo
gloriabimur^
sed
pro
mensura
regulae
quam
nobis
distribuit
Deus:
mensura,
inquam,
perveniendi
etiam
usque
ad
vos.
14.
Non
enim
quasi
ad
vos
non
perveniremus,
supramodum
extendimus
nos
ipsos:
siquidem
usque
ad
vos
pertigimus
in
evangelio
Christi.
15.
Non
gloriantes
sine
modo
in
alienis
laboribus,
spem
autem
habentes,
crescente
fide
vestra
in
vobis,
nos
magnificatum
iri
secundum
nostram
regulam
in
exuberantiam,
16.
ut
etiam
ultra
vos
evangelizem,
non
in
aliena
regula,
ut
de
iis,
quae
parata
sunt,
glorier.
17.
Caeterum
qui
gloriatur,
in
Domino
glorietur.
18.
Non
enim
qui
se
ipsum
commendat,
ille
probatus
est:
sed
quem
Dominus
commendat.
12.
Non
enim
audemus.
Ironice
hoc
dicit.
Neque
enim
se
illis
postea
audacter
aequiparat
tantum:
sed
derisa
eorum
vanitate,
longe
a
tergo
eos
relinquit.
Hac
autem
ironia
pungit
non
modo
illos
thrasones,
sed
etiam
Corinthios,
qui
illorum
stultitiam
fovebant
perversa
sua
approbatione.
Ego,
inquit,
contentus
sum
mea
mediocritate:
neque
enim
miscere
me
auderem
vestris
apostolis,
qui
|