9:117  117  CONTRA  WESTPHALUM.  118  testatur  et  obsignat,  cur  negamus  per  baptismi  lavacrum  renasci  homines.  Quasi  hoc  a  nobis  negari  non  ipse  confingat.  Ego  vero  baptismo  non  secus  ac  verbo  regenerari  homines  quum  aperte  asseruerim,  mihi  hominis  impudentiae  mature  obviam  ivisse  videor,  ut  suo  rictu  nihil  nisi  umbram  suam  attingat.  Quod  [pag.  165J  autem  expostulat  se  et  sodales  caecitatis  fuisse  a  me  damnatos,  quod  perperam  sacramentis  affigant  salutis  fiduciam,  et  quod  proprium  erat  unius  Dei  ad  illa  transferant,  vel  mira  rixandi  libidine  agitur,  vel  semel  statuit  quidquid  in  mundo  est  superstitionum  in  suam  cloacam  advehere.  Scimus  quam  crassi  de  sacramentis  errores  in  papatu  grassentur,  ut  omnium  mentes  prope  magicis  praestigiis  fascinatae,  Christo  praeterito,  in  elementa  salutis  fiduciam  defigant.  Scimus  tantum  abesse,  ut  sacramenta  referant  ad  suum  finem,  ut  potius  gratiae  causam  ad  ea  traducant.  Tale  nihil  attingi  patitur  Westphalus,  quin  se  laedi  clamitet.  Quasi  A  ero  in  eius  gratiam  alendae  sint  tot  foetidae  sordes,  quibus  purgandis  si  mica  verae  pietatis  subesset  in  eius  animo,  ipsum  quoque  toto  conatu  incumbere  decebat.  Sed,  ut  video,  incredibilis  quaedam  pervicacia  hominem  occupat,  ut  in  profundissimos  quosque  papatus  gurgites  immergere  se  malit,  quam  ad  nos  accedere.  Negat  se  transferre  ullam  salutis  partem  ad  creaturas,  quia  de  praesentia  Dei  sermo  est  per  media  quae  ipso  instituit  operantis.  Assentior.  Quae  deinde  postea  subiicit,  quia  fere  ad  [pag.  16G]  verbum  a  nobis  mutuatus  est,  cur  repudiarem?  Quin  potius  gratiam  habeo,  quod  meis  dictis  hucusque  astipuletur  et  subscribat,  donec  rursus  pro  suo  ingenio  ad  calumnias  revolvitur.  Colligit  enim  nescio  ex  quibus  principiis,  me  parum  scite  baptismi  effectum  partim  tollere,  partim  in  dubium  adducere.  Cur  autem  tollo?  Rebpondet,  quia  utilitatem,  quae  percipitur  ex  sacramentis,  nego  ad  tempus  quo  administrantur  restringi  debere.  Quid  ipse  contra?  fatetur  mecum  vim  baptismi  extendi  ad  totam  vitam:  et  qui  sacro  fonte  abluti  sunt  infantes,  nullum  fructum  aliquo  progressu  aetatis  ostendere.  Sed  rursum  excipit,  non  ideo  irritum  et  absque  effectu  fuisse  eorum  baptismum.  Quibus  verbis  nodum  solveic  videtur.  Certe  me  liberat:  nisi  quod  paulo  post  subiicit,  vere  semper  regenerari  in  baptismo,  et  sanctificari,  qui  deinde  carentes  doctrinae  cultu  recidunt  in  peccati  sordes.  Quibus  verbis  crassius  aliquid  insinuat,  quam  ferat  Dei  institutio.  Quaero  enim  de  Simone  Mago,  an  eodem,  quo  aqua  ablutus  est,  momento  vere  sanctificatus  fuerit?  Nam  hypocrisim  illam,  quae  severe  [pag.  167]  coarguitur  a  Petro,  nunquam  cx  eius  animo  revulsam  fuisse  probabile  est.  Unde  sequitur  effectum  baptismi  non  statim  apparuisse.  Quod  si  Petri  hortatu  resipuisset,  an  non  postliminio  reversus  esset  id  baptismi  gratiam?  Et  quam