50:117
117
CAPUT
X.
118
autem
videar
terrere
vos
per
epistolas
IO.
(siquidem
epistolae,
inquiunt,
graves
sunt
ac
robustae:
praesentia
autem
corporis
infirma,
et
sermo
contemptus),
l
l
.
hoc
cogitet
qui
talis
est,
quoi
quales
sumus
absentes,
sermone
per
epistolas,
tales
sumus
etiam
praesentes
opere.
7.
Quae
secundum
faciem
sunt.
Primum
particula
secundum
faciem,
dupliciter
potest
accipi:
vel
pro
ipsa
experientia
visibili
et
manifesta,
vel
pro
externa
larva
quae
fallit.
Et
sententia
tam
interrogative
quam
affirmative
legi
potest.
Quin
etiam
verbum
fiXemxe
tam
imperativi
modi
esse
potest
quam
indicativi.
Ego
tamen
potius
obiurgationem
esse
puto,
ac
Corinthios
reprehendi
quod
inani
fuco
patiebantur
sibi
oculos
perstringi.
Quasi
diceret:
Magni
facitis
alios,
qui
magnis
ampullis
turgent:
me,
quia
ostentatione
et
iactantia
careo,
despicitis.
Nam
et
iudicium,
quod
fit
secundum
personam,
Christus
recto
iudicio
opponit.
Perstringit
igitur
Corinthios,
quod
fuco
vel
specie
contenti
non
excuterent
penitus
quinam
habendi
essent
pro
Christi
servis.
Si
quis
sibi
confidit.
Vox
plena
magnae
fiduciae.
Id
enim
sumit
quasi
pro
confesso,
tam
certum
se
esse
ministrum
Christi,
ut
hic
titulus
adimi
sibi
nequeat.
Quicunque,
inquit,
vult
haberi
Christi
minister,
necesse
est
ut
me
sibi
annumeret.
Quare?
Ex
se
ipso,
inquit,
r
e
p
u
t
e
t
:
nam
quae
in
se
habebit
digna
eiusmodi
honore,
eadem
in
me
reperiet.
Hinc
subindicabat,
non
esse
habendos
pro
Christi
servis
quicunque
sibi
detraherent.
Non
est
omnium
ita
confidenter
loqui:
nam
fieri
quidem
poterit,
imo
quotidie
accidit,
ut
superciliose
idem
sibi
usurpent
homines
nihili,
et
qui
nihil
aliud
sunt
quam
Christi
dedecora.
Sed
Paulus
non
aliud
de
se
praedicabat
quam
quod
liquidis
armisque
documentis
palam
apud
Corinthios
probaverat.
Nunc
si
quis
rerum
testimonio
destitutus
se
venditet
similem
in
modum:
quid
aliud
quam
se
ridiculum
faciet?
Confidere
sibi
tantundem
valet
ac
sibi
hoc
praetextu
ius
et
autoritatem
sumere,
quia
Christo
serviat
qui
vult
in
pretio
haberi.
8.
Nam
etsi
abundantius
glorier
de
potestate.
Modestiae
fuit
quod
se
adiunxit
eorum
numero,
quos
longe
antecellebat.
Neque
tamen
ita
modestus
esse
voluit
quin
suam
autoritatem
salvam
retineret.
Ideo
addit,
minus
dixisse
quam
iure
suo
potuerit.
Neque
enim
erat
ex
vulgari
ordine
ministrorum,
sed
eximius
etiam
inter
apostolos.
Dicit
ergo:
Etiamsi
amplius
glorier,
non
pudefiam:
erit
enim
iusta
materia.
Est
occupatio:
quia
neque
tacet
de
sua
gloria,
et
tamen
longiore
eius
mentione
supersedet:
ut
intelligant
Corinthii,
eum
nonnisi
invitum
gloriari.
Ut
certe
eum
sua
improbitate
cogebant
pseudoapostoli,
alioqui
non
facturum.
Potestatem
vocat
autoritatem
sui
apostolatus,
quam
habebat
inter
Corinthios.
Quamvis
enim
commune
sit
omnibus
|