52:116
corpus.
Ideo
nihil
quam
miseris
hominibus
illudere,
qui
umbras
illis
obiicerent.
Deinde
regnum
Christi
spirituale
nequaquam
esse
occupatum
caducis
et
corruptibilibus
elementis.
Tertio,
morte
Christi
interiisse
tales
observationes,
ne
quid
ad
nos
pertineant.
Quarto,
Deum
esse
unicum
legislatorem
nostrum.
Quidquid
contra
ingeri
poterit,
etiam
si
quid
habeat
fulgoris,
species
est
evanida.
Secundo
satis
habuit
admonere
Colossenses
ne
inanium
rerum
obiectu
deciperentur
:
illis
improbandis
necesse
non
fuit
longius
immorari.
Tritum
enim
inter
omnes
pios
esse
debet,
non
metiendum
esse
Dei
cultum
sensu
nostro:
nec
ideo
cultum
aliquem
esse
legitimum,
quia
nobis
arrideat.
Tritum
et
illud,
hanc
humilitatem
nos
debere
Deo,
ut
simpliciter
obediamus
eius
iussis,
ne
innitamur
nostrae
prudentiae,
ete.
Humilitatis
vero
erga
homines
hanc
esse
metam,
ut
per
charitatem
se
quisque
aliis
submittat.
Quum
autem
contendunt,
ciborum
abstinentia
reprimi
carnis
petulantiam,
facilis
est
responsio:
non
ideo
abstinendum
esse
ab
aliquo
certo
cibo,
tanquam
immundo,
sed
frugaliter
vescendum
esse
quibus
vescimur:
tum
ut
sobrie
et
temperanter
dispensemus
Dei
dona,
tum
ut
ne
impliciti
largiore
cibo
et
potu
obliviscamur
quae
Dei
sunt.
Quare
sufficiebat
dicere
has
esse
larvas:
ut
moniti
Colossenses
sibi
caverent
a
falso
praetextu.
Ita
hodie
papistas
non
deficiunt
speciosi
praetextus,
quibus
suas
leges
quantumvis
partim
impias
et
tyrannicas,
partim
futiles
ac
nugatorias,
commendent.
Verum
ubi
illis
omnia
concesserimus,
manet
tamen
ista
Pauli
refutatio,
quae
sola
satis
superque
est
ad
discutiendos
illorum
fumos.
Ut
taceam
quam
procul
distent
ab
illa
tam
honesta
specie
quam
Paulus
describit.
Prima
hodie
sanctitas
papatus
est
in
monachatu.
Qualis
autem
ea
sit,
pudet
ac
piget
commemorare,
ne
adeo
tetrum
foetorem
moveam.
Porro
hic
considerare
operae
pretium
est,
quam
proclive
sit,
imo
quam
praeceps
feratur
hominis
ingenium
ad
fictitios
cultus.
Nam
hic
graphice
depingit
apostolus
veteris
monachatus
statum
:
qui
centum
post
mortem
eius
annis
perinde
invaluit,
ac
si
nunquam
verbum
fecisset.
Mire
ergo
insanus
hominum
ardor
ad
superstitionem,
qui
tam
aperta
Dei
sententia
cohiberi
non
potuit
quominus
erumperet,
quod
testantur
historiae.
Non
in
honore
aliquo.
Honor
curam
significat,
ex
usu
linguae
hebraicae.
Viduas
honora:
hoc
est,
earum
rationem
habe.
Id
autem
Paulus
vituperat,
quod
abiicere
corporis
curam
doceant.
Nam
sicuti
vetat
Deus,
ne
praeter
modum
indulgeamus
corpori
:
ita
quantum
necesse
est
illi,
dari
praecipit.
Ideo
Paulus
ad
Romanos
cap.
13,
14
non
simpliciter
damnat
carnis
sollicitudinem,
sed
quae
servit
cupiditatibus.
Ne
habeatis
carnis
curam
(inquit)
ad
concupiscentias,
Quid
ergo
vitiosum
esse
notat
|