9:115
115
SECUNDA
DEFENSIO
116
notis
a
reliquo
mundo
discernendi
erunt
filii
Dei?
Quid
igitur
restat,
nisi
ut
mihi
concedat
Westphalus,
aliqua
ex
parte,
vel
secundum
quid,
ut
loquuntur,
fuisse
ecclesiae
membra,
qui
in
eius
societatem
initiati
deinde
fuerunt
per
baptismum?
Sic
Pauli
abluta
sunt
peccata
in
baptismo,
quorum
veniam
prius
fide
adeptus
erat.
Hoc
ad
infantes
transferri
nihil
vetat,
quorum
non
absimilis
est
ratio.
Nam
aut
inane
est
Dei
foedus,
quo
eos
sibi
adoptat,
[pag.
160]
et
irrita
promissio,
aut
non
prorsus
extranei
sunt,
quos
Deus
pronunciat
ex
suo
grege
esse.
Filios
suos
nominat
Deus,
quibus
promissa
est
salutis
haereditas
in
parentum
persona.
Quo
iure
erit
ipsorum
pater,
si
ad
ecclesiam
nullo
modo
pertineant?
Nihil
tamen
impedit,
quo
minus
gratiam
hanc
obsignans,
idem
quod
prius
dederat
de
integro
confirmet.
Mirum
autem
est,
Westphalum
hoc
iuris
negare
infantibus,
sine
quo
perperam
eos
ad
baptismum
admitteret.
Quanquam
baptismo
fateor
nos
fieri
ecclesiae
membra,
nego
tamen
rite
baptizari,
nisi
qui
ad
corpus
ecclesiae
pertinent.
Neque
enim
nostrum
est
quibuslibet
promiscue
largiri
sacramenta:
sed
ad
praescriptum
Dei
exigenda
est
eorum
dispensatio.
Quis
tibi,
Westphale,
permisit
aeternae
vitae
pignus,
iustitiae
et
renovationis
symbolum,
maledicto
et
profano
homini
conferre?
Si
tecum
Anabaptista
quispiam
disceptet,
non
alia
tibi,
opinor,
succurret
defensio,
quam
ad
baptismum
iure
recipi,
quos
Deus
adoptavit
antequam
nascerentur,
et
quibus
se
fore
in
patrem
pollicitus
est.
Nisi
enim
gratiam
suam
a
patribus
in
filios
[pag.
161]
transmitteret
Deus,
infantes
ab
utero
recentes
in
ecclesiam
recipere,
mera
baptismi
profanatio
esset.
Quod
si
Dei
promissio
sub
lege
fecit,
ut
ex
radice
sancta
prodirent
sancti
rami,
an
sub
evangelio
vel
gratiam
Dei
restringes,
vel
efficaciam
minues
adoptionis
testimonio,
quo
Deus
infantes
insignit?
Infantes
octavo
die
circumcidi
lex
iubebat,
quaero,
fueritne
legitima
in
ecclesiam
Dei
illa
insitio?
Et
quis
negare
audeat?
Atqui
sanctos
ab
utero
fuisse
scriptura
pronunciat,
quatenus
ex
sancto
genere
erant
progeniti:
nempe
qua
ratione
Paulus
hodie
sanctos
fidelium
liberos
esse
docet
(1
Cor.
7,
14).
Perinde
autem
ratiocinatur
Westphalus,
ac
si
Deo
liberum
non
esset
gradatim
suorum
salutem
perficere.
Ego
autem
dico
inseri
secundum
quid
in
ecclesiam,
qui
diverso
respectu
prius
iam
fuerant
insiti.
Neque
enim
Dei
promissio
nullius
momenti
est,
quin
ad
eorum
salutem
sufficiat,
quos
nuncupat
filios
et
haeredes.
Hac
fiducia
recte
ad
baptismum
afferri
dico,
quos
iam
Deus
sibi
consecravit.
Hic
nondum
de
arcana
electione
agitur,
sed
de
patefacta
per
verbum
adoptione,
quae
infantes
nondum
natos
[pag.
162]
sanctificat.
Sed
quia
baptismus
solennis
agnitio
est,
qua
Deus
liberos
suos
in
vitae
possessionem
deducit,
vera
et
efficax
promissionis
obsignatio,
|