9:113
113
CONTRA
WESTPHALUM.
114
perstites
eundem
tenent
cursum?
Nam
et
haec
truculentiae
nota
non
obscura
est,
quod
in
profugos
invehitur,
quos
hospitio
prohibere
non
satis
habuit,
et
in
mediis
asperrimae
hyemis
frigoribus
disiicere,
quum
illic
respirare
cuperent,
nisi
etiam
modis
omnibus,
quantum
in
se
est,
e
toto
orbe
exterminandos
curet.
Ego
[pag.
1551
vero,
quamvis
iustam
indignationem
mihi
tunc
exprimeret
misericordia,
qua
me,
nisi
ferreus
essem,
in
tristibus
fratrum
aerumnis
tangi
necesse
fuit,
deceptum
tamen
me
fuisse
iam
video
et
fateor.
Putavi
enim
nescio
quid
occasionis
Westphalo
et
similibus
fuisse
oblatum,
cur
ardentius
aequo
excandescerent.
Nunc
ad
immanem
truculentiam
in
nos
omnes
promiscue
exercendam
illis
sufficere
video,
quod
non
subscribimus
eorum
placitis.
Tam
virulento
enim
odio
in
nos
crepant,
ut
citius
illis
pax
cum
Turcis
futura
sit,
et
cum
papistis
fraternitas,
quam
nobiscum
induciae.
Haec
indignitas
si
mihi
bilem
movit,
mirari
nemo
debet.
Si
modum
excessi,
huius
delicti
veniam
apud
aequos
iudices
mihi,
ut
spero,
impetrabit
causae
bonitas.
Verum
haec
excusatio
mihi
a
Westphalo
eripitur.
Primo
enim
bonam
causam
me
agere
negat:
deinde
me
habenas
affectibus
meis
solvisse
dicit,
ut
veritati
tenebras
offunderem.
De
causa
plane
iam
piis
omnibus
satisfactum
esse
arbitror:
quam
mihi
visus
sum
firmis
argumentis
non
minus
quam
composito
docendi
ordine
defendere.
Nam
ex
conviciis
adminiculum
inducere,
neque
{pag.
156]
ulla
ratio
cogebat,
neque
mihi
venit
in
mentem.
Ipse
vero
qui
tam
belle
concionatur,
qualiscunque
sit
causa,
admixtis
insectationibus
1)
suspectam
reddi,
cur
non
sibi
temperat?
Qui
fit
ut
subinde
haereses
ac
blasphemias
crepet?
nullo
denique
petulantiae
genere
abstineat?
Et
tamen
quasi
satis
sit
os
abstergere,
sibi
nihil
aliud
propositum
fuisse
simulat,
quam
impetum
meum
reprimere.
En
cur
me
declamationibus
tanquam
ascititiis
coloribus
malam
causam
ornasse
insimulet,
quum
tamen
palam
sit
me
utraque
manu
causam
amplexum
nihil
dixisse
quod
ad
rem
non
esset
appositum:
ipse
autem
parce
et
ieiune
causam
attingens,
per
locorum
communium
ambages
fere
vagetur.
Certe
nun-
-quam
adeo
facundus
erit
rhetor,
ut
me
declamatorem
esse
persuadeat,
cuius
restricta
in
scribendo
brevitas,
et
firma
in
tractandis
argumentis
statio
omnibus
nota
est.
Clausulam
libri
sui
Westphalus
ex
cavillis
quibusdam
conflavit,
quibus
sinistram
suspicionem
iniicere
conatus
est,
ut
recte
dictis
fidem
detraheret.
Non
audet
quidem
initio
aperte
reprehendere,
sed
se
ad
examen
ecclesiae
vocare
obtendit:
[pag.
157]
collecta
vero
audacia
paulo
post
damnat.
Est
quidem
hoc
aliquid,
quod
eius
confessione
sacramentis
1)
iniures
et
paroles
piquantes.
Calvini
opera.
Vol
IX
|