9:112
Christus
eum
armavit.
Nunc
iudicent
lectores
quam
inique
in
otio
ludere
hominem
dixerim,
quem
fallendi
taedii
causa
non
modo
tam
licentiose
quidvis
in
nos
garrire
constat
cum
suis
gregalibus,
sed
etiam
in
publica
scripta
referre.
Negat
se
exsortem
esse
communis
fortunae
eorum
omnium,
qui
sustinent
curam
pastoralem,
certe
si
meas
inquietudines
cum
sua
sessione
comparet,
merito
se
cathedralem
episcopum
iactabit.
Quod
tamen
ego
minime
invideo,
modo
ne
animi
gratia
infestus
nobis
esse
pergat.
Nam
si
vehementiam
suam
quo
utile
est
conferret,
plausu
et
gratulatione
potius
incitarem,
quam
obiurgatione
retunderem
sanctum
eius
zelum.
Nunc
quid
iustam
maledictis
suis
mercedem
referri
conqueritur?
Nam
gloriatio
[pag
153]
de
zelo
domus
Dei
inter
alias
iactantias
ponenda
est,
quibus
sacra
omnia
foede
profanat.
Quum
etiam
fatetur
se
acrius
interdum
insurgere
contra
hostes
obstinatos,
moderatione
tamen
adhibita
ne
fervor
in
vitium
abeat,
dicas
censorium
Catonem
loqui:
cuius
severa
gravitas
terroris
nescio
quid
incuteret,
nisi
mox
prominerent
auriculae,
quae
Westphalum
produnt.
Verissimum
est
illud
Nazianzeni
quod
adducit,
Dei
milites
quamvis
aliis
in
rebus
mansueti
sint,
pro
fide
esse
pugnaces.
Sed
aeque
verum
esse
non
modo
communis
experientia,
sed
huius
hominis
intemperies
ostendit,
diaboli
servos
contra
fidem
esse
plus
quam
pugnaces.
Ergo
ut
perversae
violentiae
crimen
effugiat,
non
alienis
se
vestiat
plumis,
sed
incipiat
servum
Deo
praestare,
qui
hactenus
nimis
strenue
discordiarum
patri
militavit.
Quod
autem
meam
epistolam
cum
omnibus
suis
scriptis
conferri
iubens,
suam
violentiam
comparatione
excusat:
ego
vero
non
recuso,
quin
lectores
ex
eius
Farragine,1)
quam
discussi,
iudicium
faciant,
quid
ipse
meritus
sit,
et
quam
non
iniuste
in
eum
fuerim
asperior.
Porro
ne
solus
totum
invidiae
onus
[pag.
154]
sustineam,
partem
aliquam
in
delatores
reiicit.
Ne
quis
tamen
his
verbis
me
levari
putet,
continuo
post
addit,
non
disparem
esse
eorum
culpam,
qui
delationibus
suis
aliorum
famam
laedunt,
et
qui
stulte
creduli
delatos
criminantur,
quia
non
minus
prohibet
Deus
accipere
falsum
testimonium
quam
dicere.
Cur
ergo
tam
licentiose
singulis
paginis
contra
innoxiam
multitudinem
mentitur,
et
tam
atrociter
me
lacerat?
Et
audet
nos
ad
Dei
tribunal
citare,
qui
si
de
iudicio
Dei
cogitaret,
vel
parceret
homini
de
ecclesia
Dei
bene
merito,
vel
saltem
humanius
eum
tractaret.
Sed
quid
mei
rationem
haberi
postulo,
dum
video
tam
indigne
raptari
et
vexari
praeclaros
Dei
servos,
qui
vel
totam
vitam
consumpserunt
in
asserenda
Dei
gloria
et
promovendo
Christi
regno,
vel
adhuc
su-
1)
son
discours
rapetasae.
|