50:112
sum
in
vos.
2.
Rogo
autem,
ne
praesens
audeam
ea
fiducia,
qua
cogito
audax
esse
in
quosdam,
qui
nos
aestimant
ac
si
secundum
carnem
ambularemus.
3.
Nam
in
carne
ambulantes,
non
secundum
carnem
militamus.
4.
Siquidem
arma
militiae
nostrae
non
carnalia
sunt,
sed
potentia
Deo
ad
destructionem
munitionum
j
quibus
consilia
destruimus:
5.
et
omnem
celsitudinem,
quae
extollitur
adversus
cognitionem
Dei:
et
captivam
ducimus
omnem
cogitationem
ad
obediendum
Christo:
6.
et
in
promptu
habemus
vendictam
adversus
omnem
inobedientiam,
quum
impleta
fuerit
vestra
obedientia.
Absoluta
exhortatione
transit
nunc
partim
ad
refellendas
calumnias,
quibus
traductus
erat
a
pseudoapostolis:
partim
ad
reprimendam
quorundam
improborum
petulantiam,
qui
se
in
ordinem
cogi
aegre
patiebantur.
Utrique
ut
Paulo
autoritatem
adimerent,
vehementiam,
qua
in
epistolis
detonabat,
frpaaoSstXtav
interpretabantur,
quod
coram
non
perinde
vultu
et
sermone
ad
ostentationem
compositus,
sed
humilis
foret
atque
abiectus.
Ecce,
dicebant,
hic
qui
suae
tenuitatis
conscientia
adeo
modestus
est
coram
ac
timidus:
nunc
quum
procul
abest,
ferociter
insurgit.
Cur
minus
audet
voce
quam
literis?
an
eminus
nos
terrebit
qui
praesens
est
despectui?
Unde
autem
ista
confidentia,
ut
sibi
omnia
licere
in
nos
putet?
Eiusmodi
voces
spargebant,
ut
eluderent
eius
severitatem,
atque
etiam
odiosam
redderent.
Respondet
Paulus,
se
non
esse
audacem,
nisi
quatenus
necessitate
cogitur.
Humilitatem
vero
corporalis
praesentiae,
ob
quam
habebatur
contemptui,
nihil
de
sua
autoritate
minuere,
quod
spirituali
virtute
excelleret,
non
pompa
carnali.
Itaque
non
impune
evasuros,
qui
suas
vel
exhortationes,
vel
obiurgationes,
vel
minas
deriserint.
In
his
verbis
ipse
ego
emphatica
expressio
est,
ac
si
diceret,
quamvis
malevoli
homines
eum
inaequalitatis
insimulent,
se
tamen
non
esse
varium,
sed
eundem
semper
manere.
1.
Exhortor
vos.
Est
abrupta
oratio,
quales
saepe
sunt
patheticae
orationes.
Sensus
est:
Rogo
vos,
atque
adeo
per
lenitatem
Christi
obtestor,
ne
vestra
contumacia
duriorem
me
esse
cogatis
quam
velim
et
quam
futurus
sum
in
eos,
qui
me
ideo
contemnunt,
quod
nihil
in
speciem
habeam
praeclarum:
neque
spiritualem,
qua
me
Dominus
ornavit,
excellentiam
agnoscunt,
a
qua
potius
aestimandus
eram.
Obsecratio,
qua
utitur,
ex
re
praesenti
sumpta
est:
quum
scilicet
dicit,
per
l
e
n
i
t
a
t
em
et
mansuetudinem
Christi.
Vitio
illi
vertebant
calumniatores,
quod
praesentia
corporalis
parum
dignitatis
haberet:
rursum
quod
procul
per
epistolas
fulminaret.
Utramque
calumniam
apte
repellit,
sicuti
dictum
est.
Sed
hic
testatur
nihil
sibi
magia
esse
cordi
quam
mansuetudinem
Christi
ministro
dignam:
cuius
exemplum
praebuit
ipse
magister.
|