9:111
111
SECUNDA
DEFENSIO
112
rapitur,
a
spiritu
libertatis,
quo
praediti
[pag.
150]
sunt
filii
Dei,
nihil
differre.
Quid
enim
prolixa
officii
sui
commendatione
consequitur,
nisi
accedat
causae
cognitio?
Ad
hanc
militiam
se
a
coelesti
duce
extrusum
fuisse
dicit:
nos
vero
nullis
legitimis
auspiciis
theornachian
moliri,
arma
Christo
sedenti
ad
dextram
patris
movere,
infestaque
signa
inferre
eius
militibus.
Nempe
stolidus
ostentator
sibi
nihil
non
arrogat,
impurus
conviciator
in
nos
evomit
sine
ullo
delectu,
quae
sponte
sua
concidunt
antequam
ad
nos
pertingant:
homo
profanus
bacris
sententiis
turpiter
pro
sua
libidinc
abutitur,
non
secus
ac
magi
sacra
verba
ad
impias
incantationes
detorquent.
Mecum
tamen
litigat,
quod
non
animum
addiderim
pugnanti,
sed
potius
increpuerim.
Neque
enim
alio
posse
referri
video
quod
dicit,
bonos
duces
solere
laudibus
et
promissis
milites
suos
animare,
non
increpare
pugnantes.
Utinam
vero
ita
se
gereret,
ut
eum
liceret
animare
tanquam
unum
ex
Christi
militibus.
Quod
autem
eum
admonui,
ut
pedem
a
bello
male
inchoato
retraheret,
frustra
in
eam
partem
torquet,
ac
si
gregariis
militibus
despectis
nobile
[pag.
151]
ex
magno
aliquo
duce
trophaeum
erigere
appeterem.
An
ego
quenquam
lacessivi?
ac
non
potius
adiutorem
me
praebere
studeo,
ut
eodem
a
nobis
animo
propagetur
Christi
regnum?
Sed
observatu
dignum
est
quod
subiicit,
speciem
thrasonicae
iactantiae
referre,
si
quis
cum
ducibus
confligat.
Omnino
hoc
comprobat
exemplum
Westphali.
Quot
enim
et
quales
semel
aggredi
ausus
est?
Vivos
enim
et
mortuos
in
unum
fasciculum
coniiciens,
libello
uno
profligare
omnes
tentavit.
Interim
vero
honorem
suum,
de
quo
alioqui
plus
satis
anxius
est,
nimium
prosternit,
seeum
me
invitum
pugnare
insimulans,
ac
si
non
nisi
cum
quisquiliis
esset
negotium.
Alio
deinde
transit,
non
cessisse
nos
principibus
viris.
Quod
si
vitiosum
est,
qua
fronte
non
lacessitus
in
viros
principes
insurgere
non
dubitavit?
Minus
enim
excusabilis
audacia
est,
quietis
et
tacentibus
bellum
ultro
indicere,
quam
resistere
nos
oppugnantibus.
Verum
ut
parcamus
ad
commune
asylum
fugienti
(istis
enim
hominibus
iam
ad
Lutheri
nomen,
non
secus
?tque
ad
clypeum
Aiacis
solennis
est
receptus)
quod
tamen
de
nobis
tam
effraeni
impudentia
blaterat,
[pag.
1521
quo
colore
excusabit?
Patronos
nobis
assignat
Carolostadium,
Suinkfeldium,
et
alios
similis
notae,
quos
vocat
Satanae
satellites.
Atqui
de
Suinkfeldio
quid
pridem
scripserim
nec
ipse
ignorat,
et
totus
mundus
mihi
testis
est.
Nam
de
profanis
hominibus,
qui
sacramenta
exinaniunt
verba
faciens,
ipsum
antesignanum
posui.
l)
En
spiritualis
potestas,
qua
nd
mentiendum
quivis
potius
quam
D
In
Commentar.
1
ad
Corinth,
c.
10.
|