9:110
dum
se
profitetur
fidei
orthodoxae
vindicem.
Primum
quid
hoc
sibi
vult,
profiteri
nihil
esse
alienum
a
professione?
Ego
certe
non
nego
ipsum
profitendo
profiteri:
tantum
cuperem
vere
id
fieri.
Imo
si
res
sermoni
respondeat,
subscriptores
nos
omnes
habiturus
est,
qui
hodie
falsis
eius
commentis
palam
nos
opponere
cogimur.
Ubi
autem
balbutiens
illa
simplicitas,
qua
se
commendat?
Nam
simplicitas
quidem
in
toto
libro
[pag.
148]
nulla
reperietur.
Balbos
vero
tam
e&se
loquaces
praeter
naturam
est.
Nam
quod
ecclesiae
negotium
se
agere
causatur,
verius
dixisset
se
facere:
l)
quando
in
hoc
totus
est,
ut
filiis
Dei
molestiam
afferat.
Vult
tamen
id
esse
poTMiasum,
quia
alioqui
suae
quieti
melius
consuleret.
Quasi
vero
mihi
etiam
non
esset
commodius,
a
scribendo
supersedere,
nisi
ine
ab
aliis
utilibus
studiis
hominis
importunitas
ad
hanc
necessitatem
traheret.
Mihi
quidem
vere
praedicare
licet,
quum
integer
tacendo
maneam,
nec
me
privatim
vulnerent
Westphali
tela,
non
alia,
quam
ut
ecclesiae
prosim,
ratione
adduci
ad
scribendum.
Quonam
autem
loco
apud
suos
ipse
futurus
sit,
nisi
tumultuando
nomen
acquireret,
relinquo
omnibus
aestimandum.
Altius
tibias
suas
inflat,
si
se
non
tantum
pro
ecclesiis
Saxoniae,
sed
pro
aliis
ubique
longe
remotis
decertare
praedicet,
nullam
fore
iactantiam.
Et
tamen
paulo
post
quasi
sui
oblitus,
parum
considerate
adiungit,
nullam
paginam,
in
qua
se
pro
Saxonia
pugnare
iactet,
a
me
prolatum
iri.
Mihi
vero
necesse
non
est
singulas
paginas
evolvere.
Prodeat
liber
ipse
in
medium,
et
autoris
vanitatem
prodat,
[pag.
149]
Quanquam
nescio
quis
eum
pudor
impediat
Saxoniae
patronum
se
profiteri,
qui
totum
orbem
complectitur.
Nam
quasi
solus
totam
molem
sustineat,
dicit
se
propter
longinquas
gentes
latine
scribere.
Ego
vero
communi
omnium
nomine
affirmo
neminem
esse
sani
cerebri,
qui
non
hunc
ei
laborem
libentissime
remittat.
Quod
si
pergat
satagere,
non
aliud
operae
pretium
facturus
est,
nisi
maledicant
omnes,
quorum
gratiam
venatur.
Et
tamen
si
eius
verbis
creditur,
natura
et
assuefactione
usque
adeo
amat
verecundiam
et
modestiam,
ut
duas
istas
virtutes
a
pueritia
semper
habuerit
gratissimos
comites.
Utinam
potius
duces,
ne
a
tergo
relictae
contemptum
sui
ultae
essent,
ut
videmus.
Certe
Westphalos
verecundia
fere
sequitur:
quia
fieri
non
potest,
quin
probrose
deiiciat
Deus,
qui
se
magnifice
in
sublime
attollunt.
Sed
ita
se
transfigurat,
ut
difficilem
faciat
delectum,
qua
ipsum
parte
aggredi
oporteat.
Modestia
et
libertas
servis
Christi,
fateor,
optime
conveniunt:
sed
duo
probanda
restant
Westphalo,
Christi
esse
quam
agit
causam,
et
phreneticum
impetum
quo
agitur
et
1)
qu'il
la
tourmente.
|