7:11
11
ARTICULI
FACULTATIS
PARISIENSIS
definit,
quid
hoc
nomine
intelligat:
dum
iubet
innovari
corda,
circumcidi
Domino,
auferri
praeputium,
lavari,
et
cessare
a
malis
studiis,
solvere
fasciculum
iniquitatis
intus
ligatum,
scindere
corda
et
non
vestimenta,
exuere
veterem
hominem,
renunciare
propriis
desideriis,
et
renovari
in
imaginem
Dei:
praeterea,
fructus
etiam
poenitentiae
commemorat,
caritatis
officia,
et
exercitia
piae
ac
sanctae
vitae
(Ez.
18,
31;
Ier.
4,
4;
Is.
1,
16
et
58,
6;
Ioel
2,
13;
Rom.
6,
6;
Col.
3,
10.
14;
Eph.
4,
22
ete).
De
confessione
ad
aurem
sacerdotis
facienda,
nulla
usquam
mentio.
De
satisfactione
multo
minus.
Quin
etiam
constat
ante
Innocentium
tertium,
nullam
confitendi
necessitatem
impositam
fuisse
christiano
populo.
Exstat
enim
decretum
eius,
factum
in
concilio
lateranensi.x)
Ergo
per
annos
mille
circiter
et
ducentos
incognita
fuit
christianae
ecclesiae
haec
theologia,
quod
ad
poenitentiam
necessario
requiratur
vocalis
confessio.
Et
clara
sunt
verba
Chrysostomi:
2)
Non
dico,
ut
conservo
tuo
confitearis:
dicito
Domino.
Item:
Non
est
necesse
coram
testibus
confiteri;
cogitatione
fiat
delictorum
exquisitio:
sine
teste
sit
hoc
iudicium:
solus
Deus
te
confitentem
videat.
Item:
Non
te
voco
in
hominum
theatrum;
ostende
Deo
optimo
medico
tua
vulnera,
qui
ea
curet.
Confitendi
quidem
morem
non
nego
vetustissimum
esse.
Sed
dico
fuisse
liberum,
sicut
Sozomenus
refert
in
Historia
ecclesiastica,
3)
qui
etiam
abolitum
fuisse
Constantinopoli
testis
est,
quod
sub
hoc
praetextu
matrona
quaedam
deprehensa
fuisset
cum
diacono
rem
habere.
Quod
autem
pauci
tantum
confiterentur,
ex
eo
apparet,
quod
unum
tantum
presbyterum,
in
unoquoque
episcopatu,
ad
eam
rem
destinatum
fuisse
narrat.
Unde
etiam
colligere
promptum
est.
hunc
morem
ex
solenni
publicae
poenitentiae
rifcu
fuisse
natum.
Poenitentia
vero
publica,
non
Deum
in
foro
conscientiae
respicit,
sed
ad
ecclesiae
iudicium
spectat:
ut
peccator
coram
hominibus
profiteatur
aliquo
signo,
quid
animi
coram
Deo
habeat.
Quod
ad
satisfactiones
pertinet
scriptura
hanc
laudem
Christo
in
solidum
vindicat,
quod
sit
expiatio
pro
peccatis,
quod
correctio
pacis
nostrae
sit;
super
eum,
quod
per
solum
eius
nomen,
obtinenda
sit
peccatorum
remissio
(1
Ioann.
2,
2;
Is.
53,
5;
Act.
10,
43;
Rom.
4,
6).
Quantum
ad
nos,
gratuite
et
sine
operibus
impleri,
testatur
Paulus,
in
nobis
hanc
beatitudinem,
quod
nobis
non
imputentur
peccata.
Satisfactiones
autem
quas
in
poenitentiae
testimonium
ecclesia
a
peccatoribus
exigit,
non
improbamus.
1)
Can.
Omnis
utriusque
sexus.
2)
Homil.
2.
ia
Psal.
50.
sermon,
de
poenit,
et
confess.
Homil
5.
contra
Anomoeos.
Homil.
4.
de
Lazaro.
3)
Trip.
histor.
libr.
9.
|