55:11  11  EPIST.  AD  HEBRAEOS  12  enim  prius  oportet  quam  per  ipsum  mundus  crearetur.  Quod  si  diuturnitas  temporis  quaeritur,  nullum  invenietur  principium.  Neque  hoc  eius  derogat  potestati,  quod  per  ipsum  dicitur  creatus  mundus:  quasi  non  ipse  creaverit.  Haec  usitata  est  loquendi  ratio,  patrem  vocari  creatorem  :  quod  autem  quibusdam  locis  additur,  per  sapientiam,  vel  sermonem,  vel  filium,  perinde  valet  ac  si  ipsa  sapientia  creatrix  nominaretur.  Sed  interea  personalis  distinctio  notatur,  non  tantum  respectu  hominum,  sed  ut  est  in  Deo  ipso,  inter  patrem  et  filium.  Unitas  ergo  essentiae  facit  ut  quidquid  essentiale  in  Deo  est,  tam  patri  quam  filio  competat:  deinde  ut  quidquid  simpliciter  Deo  competit,  utrique  sit  commune.  Sed  hoc  non  impedit  quin  utrique  personae  sua  sit  proprietas.  Nomen  vero  h  a  e  r  e  d  i  s  Christo  in  carne  manifestato  tribuitur.  Nam  quatenus  homo  factus  eandem  nobiscum  induit  naturam,  haereditatem  hanc  accepit:  idque,  ut  nobis  recuperaret  quod  perdideramus  in  Adam.  Hominem  enim  quasi  filium  Deus  constituerat  initio,  bonorum  omnium  suorum  haeredem.  Sed  per  peccatum  a  Deo  alienatus  primus  homo,  se  et  posteritatem  suam,  tam  Dei  benedictione  quam  bonis  omnibus  privaverat.  Tunc  ergo  incipimus  iure  frui  Dei  bonis,  quum  nos  Christus,  qui  universalis  est  haeres,  in  societatem  suam  admittit.  Nam  ideo  ille  haeres,  ut  non  suis  opibus  ditet.  Quin  hoc  elogio  nunc  eum  ornat  apostolus  ut  sciamus  nos  sine  ipso  bonorum  omnium  esse  inopes.  Si  omnium  in  masculino  genere  accipias,  huc  spectabit  membrum  istud:  debere  nos  Christo  subiectos  esse,  quia  illi  a  patre  dati  simus.  Sed  ego  potius  in  neutro  genere  lego:  ut  significet  legitima  coeli  et  terrae  omniumque  creaturarum  possessione  nos  arceri,  nisi  Christo  communicemus.  3.  Qui  quum  sit  splendor  gloriae,  et  character  substantiae  eius,  portetque  omnia  verbo  suo  potenti,  peccatorum  nostrorum  purgatione  per  se  ipsum  facta,  consedit  in  dextera  magnificentiae  in  excelsis.  3.  Qui  quum  sit  splendor  gloriae.  Haec  partim  de  divina  Christi  essentia,  partim  de  ipso  carne  nostra  induto  praedicantur.  Nam  quod  vocatur  splendor  gloriae,  et  character  s  u  b  s  t  a  n  t  i  a  e  ,  divinitatis  est  proprium:  alia  ad  humanam  quoque  naturam  pertinent.  Omnia  tamen  ad  commendandam  Christi  dignitatem  sunt  posita.  Porro  eadem  ratione  filius  splendor  gloriae  dicitur,  et  substantiae  character.  Utraque  loquutio  translatitia  est.  Nam  de  tantis  rebus  tamque  reconditis  nihil  potest  dici,  nisi  similitudine  a  creaturis  mutuo  sumpta.  Quare  non  est  quod  nimis  subtiliter  disputemus  qualiter  filius  qui  unam  cum  patre  essentiam  habet,  splendor  sit  ex  illius  lumine  refulgens.  Fatendum  est,  improprium  quodammodo  esse  quod  a  creaturis  ad  ar-