49:11
11
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
12
resurrexit,
ut
testatus
est
aliquoties:
Solvite
templum
hoc,
et
in
triduo
suscitabo
illud.
Nemo
tollit
animam
meam
a
me
ipso,
ete.
Nam
de
morte
(cui
pro
carnis
infirmitate
cesserat)
victoriam
non
precario
auxilio,
sed
coelesti
spiritus
sui
operatione
adeptus
est.
5.
Per
quem
accepimus,
ete.
Post
finitam
evangelii
descriptionem
(quam
pro
muneris
sui
commendatione
interseruit),
nunc
redit
ad
vocationem
suam
asserendam,
quam
magnopere
referebat
testatam
esse
Romanis.
Quod
autem
gratiam
et
apostolatum
seorsum
nominat,
est
hypallage
pro
gratuito
apostolatu,
seu
gratia
apostolatus:
quo
significat,
id
totum
divinae
esse
beneficentiae,
non
suae
dignitatis,
quod
cooptatus
sit
in
tantum
ordinem.
Nam
etsi
coram
mundo
nihil
fere
habet
praeter
discrimina,
labores,
odia,
infamiam
:
apud
Deum
tamen
ec
sanctos
eius
non
est
vulgaris
nec
modicae
dignitatis.
Merito
igitur
gratiae
loco
habetur.
Si
mavis
dicere,
accepi
gratiam
ut
essem
apostolus,
idem
erit.
Quod
dicitur,
p
r
o
nomine,
Ambrosius
exponit,
quod
vice
Christi
constitutus
fuerit
ad
evangelium
publicandum,
secundum
illud:
Pro
Christo
legatione
fungimur
(2.
Cor.
5,
20).
Sanior
tamen
videtur
eorum
opinio
qui
nomen
accipiunt
pro
notitia:
quia
in
hoc
praedicatur
evangelium
ut
credamus
in
nomen
filii
Dei.
Et
Paulus
ipse
dicitur
organum
electum,
ut
nomen
Christi
portet
inter
gentes.
Pro
nomine
ergo
tantundem
valet
ac
si
dixisset,
ut
manifestem
qualis
sit
Christus.
In
obedientiam
fideii
etc.
Hoc
est,
accepimus
mandatum
evangelii
ad
omnes
gentes
perferendi,
cui
illae
per
fidem
obediant.
A
fine
suae
vocationis
Romanos
vicissim
officii
admonet:
ac
si
diceret:
Meum
quidem
est
exsequi
munus
mihi
demandatum,
quod
est
verbum
annuntiare
:
vestrae
autem
partes,
auscultare
verbo
cum
omni
obedientia:
nisi
vultis
irritam
facere
vocationem,
quam
Dominus
mihi
imposuit.
Unde
colligimus*),
Dei
imperio
contumaciter
resistere,
ac
pervertere
totum
eius
ordinem,
qui
evangelii
praedicationem
irreverenter
et
contemptim2)
respuunt,
cuius
finis
est
nos
in
obsequium
Dei
cogere.
Hic
quoque
observanda
est
fidei
natura,
quae
nomine
obedientiae
ideo
insignitur,
quod
Dominus
per
evangelium
nos
vocat:
nos
vocanti
per
fidem
respondemus.
Sicuti
contra,
omnis
adversus
Deum
contumaciae
caput
est
infidelitas.
In
obedientiam
fidei
malui
reddere
quam
ad
obediendum
:
quod
posterius,
nisi
improprie
et
figurate,
dici
non
potest:
quamquam
semel
in
Actis
legitur
(Act.
6,
7).
Fides
enim
proprie
est
per
quam
obeditur
evangelio.
Inter
omnes
gentes,
in
quibus,
ete.
Non
satis
erat
designatum
esse
apostolum,
nisi
eius
ministerium
discipulos
respiceret.
Ideo
adiungit,
patere
1)
animadvertimus
eos
cum
Domini
dispensatione
pugnare.
2)
transmittunt.
|