44:11
11
IN
SOPHONIAM
12
raliter
maledicit
propheta
omnibus
superstitiosis,
qui
fictitios
deos
adorant:
deinde
adiungit
speciem
cultus,
nempe
iusiurandum.
Hic
de
iureiurando
non
disseram
fusius,
neque
etiam
opus
est.
Scimus
legitimum
usum
iurandi
esse,
quum
iusta
de
causa
Deus
statuitur
testis
ac
iudex.
Nam
nomen
Dei
interponitur
ubi
res
indiget
probatione:
deinde
etiam
ubi
eius
est
momenti,
ut
nomen
Dei
non
temere
trahatur
in
medium.
Ergo
duo
praecipue
in
iuramento
spectanda
sunt,
nempe
ut
reverenter
se
sistant
ad
eius
tribunal
quicunque
iurant
per
nomen
ipsius,
et
agnoscant
ipsum
fore
vindicem,
si
falso
vel
perperam
arripiunt
eius
nomen.
Hoc
unum
est.
Deinde
consideranda
etiam
est
res
ipsa
ob
quam
iuratur.
Nam
si
in
nugis
et
negotiis
frivolis
subinde
iurare
sibi
permittant
homines
per
Dei
nomen:
est
etiam
nimis
indigna
profanatio,
et
minime
tolerabilis.
Nam
haec
singularis
Dei
indulgentia
est,
quod
nobis
concedit
nomen
suum
accipere,
ubi
aliquid
est
controversiae
inter
nos,
vel
ubi
opus
est
confirmatione
aliqua.
Quod
ergo
ita
precario
accipimus
nomen
Dei,
certe
haec
est
magna
indulgentia.
Quanta
enim
est
huius
nominis
sanctitas
ut
serviat
etiam
terrenis
negotiis?
Deus
tamen
huc
usque
se
nobis
accommodat,
ut
liceat
nobis
iurare
per
eius
nomen.
Ergo
maior
etiam
sobrietas
servanda
est
in
iuramentis,
ne
scilicet
quisquam
audeat
iusiurandum
interponere,
nisi
ubi
ita
necessitas
exigit.
Deinde
praecipue
cavendum
est,
ne
Deus
vocetur
testis
mendacii.
Quantum
enim
sacrilegium
est
tegere
ius
nomine
mendacium,
quum
ipse
sit
aeterna
et
immutabilis
veritas?
Transfigurant
ergo
quantum
in
se
est,
Deum,
quicunque
peierant
per
eius
nomen.
Nunc
satis
intelligimus
quomodo
iusiurandum
sit
species
divini
cultus,
nempe
quia
defertur
Deo
suus
honor.
Statuitur
enim
quasi
in
medio
eius
maiestas
:
et
quia
eius
proprium
est,
res
occultas
cognoscere
et
detegere,
deinde
asserere
veritatem
:
ideo
tribuitur
ei
hoc
officium.
,Nunc
si
quis
per
hominem
mortalem
iuret,
vel
per
solem,
vel
per
lunam,
vel
per
creaturas,
inde
spoliat
Deum
honoris
sui
parte.
Videmus
ergo
in
superstitiosis
iuramentis
esse
apertum
signum
idololatriae.
Haec
ratio
est
cur
propheta
hic
damnet
eos
qui
iurant
per
Iehovam
et
per
Malkom,
hoc
est,
qui
coniungunt
sua
idola
cum
vero
et
aeterno
Deo
ubi
iurandum
est.
Nam
clarum
est
in
lege
Dei
praeceptum,
Deutoronomii
quinto.
Per
nomen
Dei
tui
iurabis.
Et
quum
prophetae
de
renovatione
ecclesiae
loquuntur,
utuntur
etiam
hac
formula,
Iurabitis
per
nomen
Dei:
Mihi
flectetur
omne
genu:
Omnis
lingua
mihi
iurabit.
Quid
hoc
sibi
vult?
nempe
totus
mundus
me
agnoscet
esse
verum
Deum:
et
quemadmodum
omne
genu
mihi
flectetur,
ita
etiam
subiiciet
se
meo
iudicio.
Hinc
certo
colligere
licet
fraudari
Deum
suo
iure,
quoties
vel
per
solem
et
lunam,
vel
per
mortuos,
|