33:11
11
NOTICE
PRELIMINAIRE.
THEODOEUS
BEZA
CHBISTIAITO
LECTOKI
GBATIAM
ET
PACEM
A
DOMINO.
Quum
inter
alios
scripturae
sanctae
libros
iste
dialogi
forma
scriptus,
et
a
praecipuo
coiloquutore
Iobo
appellationem
sortitus,
quaestionum
quae
in
eo
tractantur
gravitate,
et
mysteriorum
quae
ipso
continentur
sublimitate,
sententiarum
denique
in
omni
genere
vitae
utilitate
excellat,
dolendum
sane
fuit
hunc
thesaurum
omni
aestimatione
pretiosiorem,
veteribus
multis
saeculis
quasi
absconditum,
et
prope
infructuosum
in
ecclesia
iacuisse.
Etsi
enim
hic
liber
inter
alios
sacros
semper
habitus
est,
et
sparsim
variae
illius
particulae
sunt
a
veteribus
patribus
citatae
et
explicatae,
atque
adeo
in
christianis
exsequiis,
postea
horrendum
in
modum
contaminatis,
lectiones
quas
vocant
iam
pridem
fuerunt
ex
hoc
nostro
Iobo
depromptae:
tamen
quum
paucissimi
ex
graecis
theologis
hunc
librum
sibi
explicandum
proposuerint,
quorum
tenuia
exstant,
exceptis
Origenis
quibusdam,
fragmenta,
quotusquisque
hunc
librum
integrum
legebat,
aut
lectum
intelligebat?
Ex
Latinis
autem
unicus
paene
Gregorius,
ultimus
Bomanorum
episcopus,
superest,
in
quo
insunt
profecto
multa
non
contemnenda,
sed
plerumque
prorsus
dcTcpoaScovuaa.
Neque
id
mirum
videri
debet
in
eo
qui,
ut
iam
tum
erat
aetas
illa
barbara,
et,
quod
ad
linguarum
cognitionem
attinet
in
hoc
praesertim
libro
valde
necessariam,
plane
infelix,
non
potuit
non
in
plerisque
caecutire
:
ut
perpetuum
illud,
aut
potius
insanum,
allegorias
consectandi,
praeterito
quem
vocant
literali
sensu,
studium
praetermittam:
quo
vix
dici
potest
quantum
et
quam
grave
vulnus
fuerit
sacris
Mbris,
quod
ad
illorum
intelligentiam
attinet,
inflictum.
Vere
igitur
ingens
et
insigne
est
illud
Optimi
Maximi
Dei
beneficium
quo
nostris
istis
temporibus
ecclesiam
affecit,
tot
excitatis,
una
cum
linguarum,
etiam
peregrinarum,
et
bonarum
artium
cognitione,
sacrarum
literarum
doctissimis
interpretibus:
in
quibus
non
iudicii
acumen,
non
docendi
methodus,
non
diligentia
in
sacris
voluminibus,
modo
perpetuis
commentariis,
modo
brevioribus
scholiis,
modo
paraphrasibus,
modo
habitis
ad
populum
concionibus,
perspicue
erudite,
sancte,
explicandis
desideratur.
Inter
illos
autem
duo
exstant
inter
caeteros
nunquam
satis
laudati:
Ioannes
nimirum
Oecolampadius
ille
Basiliensis
ecclesiae
orthodoxae
instaurator,
et
Ioannes
ille
Mercerus,
celeberrimus
in
academia
Parisiensi
literarum
hebraearum
professor:
uterque
iis
omnibus
instructissimus
quae
ad
veram
et
genuinam
verborum
ac
sententiarum
explicationem,
in
quibus
Hebraei
etiam
ipsi
interpretes
saepissime
sunt
hallucinati,
requiruntur.
Eorum
autem
et
ego,
quamvis
forsitan
ex
nepiooaiocc,
vestigiis
insistens,
priora
quidem
huius
libri
difficiliora
capita
iusto
commentario,
caetera
vero
paraphrastice
studui
illustrare.
Habet
nunc
igitur
per
Dei
gratiam
ecclesia
in
huius
libri
lectione,
in
quo
alioqui
verum
esse
comperitur
graecum
illud
proverbium,
BUGKOXOL
za
%ocXa,
certos
et
fidos
sibi
praeeuntes
duces,
quos
sequuti
in
hoc
quantumvis
procelloso
mari
vix
unquam
in
scopulos
impingant.
At
enim,
inquies,
sacris
libris
cum
fructu
in
ecclesia
audiendis
non
tantum
opus
est
verum
illorum
sensum
percipi,
sed
etiam
hoc
vel
praecipue
requiritur
ut,
quemadmodum
nucem
frangat
oportet
qui
nucleum
esse
vult,
sic
doctrina
ipsa,
adhibita,
prout
res
tulerit,
locorum
communium
commoda
explicatione,
et
accommodatis
gravibus
et
seriis
admonitionibus,
adhortationibus,
increpationibus,
consolationibus,
auditorum
animis
infigatur.
Ecce
nunc
igitur
ad
duos
illos
tam
fidos
Iobi
nostri
interpretes
tertius
accedit
Ioannes
ille
Calvinus,
dignus
etiam
qui
inter
illos
primas
ferat.
Calvinus,
inquam,
ille
cuius
summa
in
interpretandis
fides,
acerrimum
in
asserenda
veritate
iudicium,
eruditio
eximia,
diligentia
nusquam
dormitans,
quanto
magis
a
veritatis
adversariis,
sive
TOIC
eCco^sv,
sive
domesticis,
quibus
nunquam
caruit
ecclesia,
impetitur,
tanto
clarius
eminet,
et
magis
ac
magis
inter
vere
pios
et
eruditos
in
posterum
eminebit.
Quod
igitur
illi
duo
in
suo
scribendi
genere
praestiterunt,
nunc
lectoribus
licebit
ex
his
Calvini
Homiliis
ad
usum
suum
transferre,
sive
hortatoribus
sit
illis
opus,
sive
sint
in
veritatis
doctrina
confirmandi,
sive
pungendi
sint
acrius,
sive
consolationibus
indigeant,
hoc
praesertim
saeculo
in
quo
Satan
cum
suis
administris
nihil
non
adversus
sanctos
audet,
idque
tanto
cum
successu
ut
nunc
paene
quod
praedicitur
Apocalypsis
IS,
7
re
ipsa
implendum
videatur.
Ad
haec
autem
et
illud
accedit
quod
in
|