30:11  11  HOMILIA  XLV.  12  despondeamus,  et  quasi  iam  de  nobis  actum  sit,  desperemus.  Quod  in  hac  historia  tanquam  in  speculo  contemplari  nobis  licet.  Namque  Israelitae  subito  sunt  convocati,  et  magnos  animos  gerentes  praelium  poscere  videbantur  ante  conspectos  hostes,  sibique  facilem  victoriam  pollicebantur:  sed  ubi  in  hostium  venere  conspectum,  repente  animum  multitudine  illorum  perculsi,  et  viribus  fracti  desponderant.  Quamobrem  tanto  maiore  studio  debemus  animum  applicare  ad  illam,  de  qua  superius  agimus,  pollicitationem  a  Mose  propositam,  nempe  ut  quandoquidem  certo  persuasi  sumus  nos  a  Deo  in  populum  suum  adoptatos,  et  certiores  facti  sumus,  nos  sub  ipsius  praesidio  tutos  fore,  et  securos,  modo  ipsum  invocemus  in  veritate,  hunc  honorem  ipsi  deferamus,  ut  in  illo  solo  acquiescamus,  et  ab  ipso  pendeamus,  certo  persuasi  ipsius  auxilium  longe  fore  potentius  omnibus  hostium  viribus,  etsi  totus  mundus  collatis  copiis  adversum  nos  insurgeret:  immo  coelum  et  terra  adversum  nos  conspiraret.  Quapropter  ab  istis  terrenis  omnibus  sive  prosperis,  sive  adversis  rebus  oculi  sunt  avertendi,  ��t  ad  ipsum  convertendi,  ut  fide  omnia  superemus.  Nam  quae  minae  proponuntur,  quae  pericula  intentantur,  simillima  sunt  ingentibus  procellis  et  tempestatibus  quibus  in  alto  pelago  solent  homines  agitari:  nam  si  tempora  sunt  nubilosa  et  procellosa,  repente  concidimus.  Quid  ita?  Quod  nempe  solis  splendorem  intueri  non  possimus,  propterea  quod  alae  nos  deficiant,  quibus  supra  ipsas  nubes  transvolemus.  Sed  longe  dispar  ratio  est  Deum  intuendi.  Nam  ut  fides  nostra  verbo  ipsius  nititur,  ita  etiam  usque  ad  coelum  ipsum  pertingit.  Atque  idcirco  Paulus  apostolus  in  epistola  ad  Hebraeos  anchorae  similitudinem  adhibet.  Nam  etsi  tempus  sit  turbidum,  et  mare  procellosum,  ut  neque  coelum,  neque  terra  appareat,  ac  ne  maris  quidem  fundum  inveniatur,  tamen  anchora  proiicitur,  ut  ea  eiecta  navis  sistatur,  et  adversus  procellas  et  tempestates  firmetur.  Sic  apostolus  fideles  admonet,  ut  anchoram  fidei  suae  non  in  terrenas  istas  res  et  caducas,  sed  in  coelum  ipsum  proiiciant,  quae  tandem  ad  ipsum  usque  Deum  perveniat.  Nam  per  Dei  verbum  supra  ipsum  mundum  attollimur,  ad  contemplandum  viva  fide,  et  complectendum  salutis  nostrae  remedium.  Hoc  igitur  infigere  altius  animis  nostris  debemus,  ut  quaecunque  adversa  ingruant,  quicunque  hostes  adversum  nos  insurgant,  et  quascunque  minas  intentent,  et  de  nostra  salute  conclamatum  videatur;  nihilominus  tamen  in  Deo  spem  nostram  collocare  ne  desinamus.  Quandoquidem  igitur  Deus  per  verbum  suum  pollicetur  se  nobis  nunquam  defuturum,  illius  promissis  acquiescamus.  Atque  ita  fiet  ut  imminentia  pericula  metuamus  quidem,  sed  non  ultra  modum:  et  semper  forti  animo  simus,