1:11  [CO  1.  11]  erat  defensionis  praesidium  :  non  doctrinam  ipsam  abnegare,  sed  pro  vera  tueri.  Hic  mussitandi  quoque  facultas  praeciditur.  Quare  non  inique  postulo,  Rex  Invictissime,  ut  integram  causae  istius  cognitionem  suscipias,  quae  perturbate  hactenus  nulloque  iuris  ordine,  et  impotenti  aestu  magis  quam  legitima  gravitate  tractata  est.  Neque  hic  me  privatam  defensionem  meditari  existimes  qua  salvum  in  patriam  reditum  mihi  conficiam,  quam  tametsi,  quo  decet  humanitatis [p. 7]  affectu  prosequor,  ut  nunc  tamen  res  sunt,  ea  non  moleste  careo.  Verum  communem  piorum  omnium,  adeoque  ipsam  Christi  causam  complector,  quae  modis  omnibus  hodie  in  regno  tuo  proscissa  ac  protrita,  velut  deplorata  iacet;  Pharisaeorum  id  quidem  quorundam  tyrannide  magis,  quam  tua  conscientia.  Sed  qui  id  fiat,  hic  dicere  nihil  attinet,  afflicta  certe  iacet.  Hoc  enim  profecerunt  impii,  ut  Christi  veritas  si  non  ut  fugata  ac  dissipata  periret,  certe  ut  sepulta  et  ignobilis  lateat,  paupercula  vero  Ecclesia,  aut  crudelibus  caedibus  absumpta  sit,  aut  exsiliis  abacta,  aut  minis  ac  terroribus  perculsa,  ne  hiscere  quidem  audeat.  Et  instant  etiamnum,  qua  solent  insania  et  ferocitate,  fortiter  in  parietem  iam  inclinatum,  et  ruinam  quam  fecerunt  incumbentes.  Nullus  interim  prodit,  qui  talibus  furiis  patrocinium  suum  opponat.  Quod  si  qui  veritati  maxime  favere  videri  volunt,  ignoscendum  [OS  23]  esse  censent  errori  et  imprudentiae  imperitorum  hominum, [p. 8]  Sic  enim  loquuntur,  errorem  et  imprudentiam  vocantes  certissimam  Dei  veritatem,  imperitos  homines,  quos  Dominus  coelestis  sapientiae  mysteriis  dignatus  est;  adeo  omnes  pudet  evangelii.  Tuum  autem  erit,  Serenissime  Rex,  nec  aures,  nec  animum  a  tam  iusto  patrocinio  avertere,  praesertim  ubi  de  re  tanta  agitur,  nempe  quomodo  Dei  gloriae  sua  constet  in  terris  incolumitas,  quomodo  suam  dignitatem  Dei  veritas  retineat,  quomodo  regnum  Christo  sartum  tectumque  inter  nos  maneat.  Digna  res  auribus  tuis,  digna  tua  cognitione,  digna  tuo  tribunali.  Siquidem  et  verum  regem  haec  cogitatio  facit:  agnoscere  se  in  regni  administratione  Dei  ministrum.  Nec  iam  regnum  ille,  sed  latrocinium  exercet,  qui  non  in  hoc  regnat,  ut  Dei  gloriae  serviat.