5:109
LIBER
I.
CAPUT
XIV.
XV.
reddiderat:
filiorum,
quia
exemplum
prodiderat,
quo
parentes
in
filios
crudeliter
saevirent.
Simile
est
illud
Livii,
quantum
ad
filios
pertinet:
Tito
Manlio
venienti
seniores
tantum
isse
obviam
constat,
iuventutem
et
tunc,
et
omni
vita
deinde,
aversatam
eum,
exsecratamque.
CAPUT
XV.
Tarium,
qui
filium
deprehensum
in
parricidio,
exsilio
damnavit,
causa
cognita,
nemcr
non
suspexit,
quod
contentus
exsilio,
et
exsilio
delegato,
Massiliae
parricidam
continuit,
et
annua
uli
praestitit,
quanta
praestare
integro
solebat.
Haec
liberalitas
effecit,
ut
in
qua
civitate
nunquam
deest
patronus
peioribus,
nemo
dubitaret,
quin
reus
merito
aamnatus
esset,
quem
is
pater
damnare
potuisset,
qui
odisse
non
poterat.
Hoc
ipso
exemplo
dabo,
quem
compares
bono
pqtri
bonum
principem.
Cogniturus
de
filio
Tarius,
advocavit
in
consilium
Caesarem
Augustum,
[pag.
101J
Venit
in
privatos
penates,
assedit,
pars
alieni
consilii
fuit.
Non
dixit,
imo
in
domum
meam
veniat.
Quod
si
factum
esset,
Caesaris
futura
erat
cognitio,
non
patris.
Audita
causa,
excussisque
omnibus,
et
iis
quae
adulescens
pro
se
dixerat,
ei
iis
quibus
arguebatur,
petit
ut
sententiam
suam
quisque
scriberet:
ne
ea
omnium
fieret,
quae
Caesaris
fuisset.
Deinde
prius
quam
aperirentur
codicilli,
iuravit
se
Tarii
hominis
locupletis
haereditatem
non
aditurum.
Dicet
aliquis
pusillo
animo:
Timuit
ne
videretur
locum
spei
suae
aperire
velle,
filii
damnatione,
ego
contra
sentio.
Quilibet
nostrum
debuisset
adversus
opiniones
malignas
satis
fiduciae
habere
in
bona
conscientia.
Principes
multa
debent
etiam
famae
dare.
Iuravit
se
non
aditurum
haereditatem.
Tarius
quidem
eodem
die
et
alterum
haeredem
perdidit,
sed
Caesar
libertatem
sententiae
suae
redemit:
et
postquam
approbavit
gratuitam
esse
severitatem
suam,
quod
principi
semper
curandum
est,
dixit
relegandum
quo
patri
videretur.
Non
culleum,
non
serpentes,
non
carcerem
decrevit,
memor
non
de
quo
censeret,
sed
cui
in
consilio
esset.
Mollissimo
genere
poenae
contentum
esse
debere
patrem
dixit
in
filio
adulescentulo
impulso
in
id
scelus,
in
quo
SP,
quod
proximum
erat
ab
innocentia,
timide
gesoibset:
debere
illum
ab
urbe
et
a
parentis
oculis
submoveri.
Prius
exemplum
proposuit,
quo
malum
patrem
nobis
describeret.
Nunc
exemplum
proponit
boni
patris:
utrumque
ad
confirmandum
id
quod
dixerat,
bonum
patrem
esse
qui
nonnunquam
blande,
nonnunquam
minaciter
obiurgaret
filium,
multa
toleraret,
ad
multa
conniveret,
tentaret
omnia
antequam
ultima
experiretur.
Attendat
autem
lector
ad
seriem
argumentationis.
Argumentatur
Seneca
ab
autoritate.
Facit
enim
ex
nominum
opinione
quoddam
quasi
praeiudicium.
Erixonem,
quia
aspere
nimis
|