9:106  Paulo  hoc  dicere  licuit,  cuius  nomen  Petri  et  aliorum  splendore  obruere  errones  tentabant.  Quid  hoc  ad  Westphalum,  qui  stellas  e  coelo  detractas  ad  inferos  usque  prosternit,  nisi  suis  placitis  obsequantur?  Nuper  enim  vidimus  quam  contumeliose  abdicaverit  ecclesias  omnes,  in  quibus  aliquid  diversum  vel  absimile  suis  praescriptis  reperit.  Videat  igitur  ne  adversus  columnas  se  ingerens  ad  lapidem  offensionis  impingat.  Nam  potestatis  a  Deo  concessae  nisi  diploma  proferat,  cui  se  fidem  facturum  confidit?  Ad  Paulum  enim,  cuius  personam  ridicule  mutuatur,  nihilo  magis  accedit,  quam  ad  regem  histrio.  Utinam  veris  sigillis  Christi  se  apostolum  probaret.  Nunc  autem  quid  hominem  vento  aut  quisquiliis  refertum,  quasi  e  coelo  prodierit,  se  fidei  patronum  iactare  iuvat?  Si  Westphalo  creditur,  ipsum  humeros  supponere  necesse  fuit,  ne  concideret  fidei  integritas.  Nempe  si  concedimus,  fidem  insulsis  commentis,  quibus  se  et  alios  dementat,  suffultam  stare  :  eodem  etiam  modo  iactantia  ista  evanescit,  non  tam  exiguos  [pag.  139]  ipsum  fecisse  progressus,  quin  vocem  pastoris  a  luporum  ululatu  dignoscat.  Cur  ergo  ululatu  ipse  suo  tumultuose  conturbat  ecclesiam,  ne  vox  Christi  placide  audiatur?  Et  quibus  persuadebit  nos  ululare,  quos  satis  notum  est  nihil  aliud  noctes  ac  dies  agere  ant  moliri,  nisi  ut  voce  sua  oves  dispersas  coelestis  pastor  ad  se  colligat?  Quam  fidele  studium  impendam,  ut  ab  ore  unius  Christi  totus  mundus  pendeat,  non  libros  modo  et  assiduas  conciones  citare  testes  licet,  sed  qpi  me  quotidie  in  opere  versari  conspiciunt,  certius  reddent  testimonium.  Sua  autem  benedictione  Deus  labores  meos  splendidius  obsignat,  quam  ut  decem  Westphalis  contemptibilis  esse  debeat  hic  fructus.  Haec  vocationis  commendatio  mihi  cum  Paulo  communis  est.  Suam  unde  petet,  qui  sodalibus  tantum  occinens,  mutua  invicem  praeconia  ab  ipsis  reposcit?  Sibi  videtur  idoneus  spirituum  discretor:  sed  si  eum  omnes  exsibilant,  cuius  praeiudicii  vim  habebit  quam  intus  de  se  concepit  opinio?  Praedicat  se  non  infeliciter  locare  in  sacrarum  literarum  studiis  bonas  horas,  quae  aliis  nugando  aut  ludendo  male  pereunt.  Cui  hoc  exprobret  non  video:  nisi  forte  studiorum  suorum  [pag.  140]  obiectu  terrere  me  voluit.  Witebergae  et  alibi  fidelium  doctorum  fuit  auditor:  nempe  sicuti  Petri  et  apostolorum  discipuli  fuerant,  qui  suis  nebulis  evangelium  longe  lateque  sparsum  obscurare  conati  sunt.  Nec  inter  laudes  suas  subticet,  quod  in  patria  obtineat  docendi  locum,  plausibilem,  ut  ipse  putat,  mihi  insultandi  materiam  nactus,  quia  a  patria  exsulo.  Mirum  quod  non  etiam  in  Paulum  sannas  suas  dirigat,  quia  Tarsensis  non  fuerit  episcopus.  Me  autem  adeo  voluntarii  exsilii  non  pudet,  ut  nidi  sui  quietem  delicatis  istis  apostolis  minime  invideam.  Denique  quisquis  narratio-