50:102
conservat.
Et
alibi
(Deut.
8,
3)
rursum
admonet
Moses,
tali
victu
fuisse
nutritos
ad
tempus,
ut
discerent
non
ali
homines
sua
industria
aut
labore,
sed
benedictione
Dei.
Hinc
apparet,
in
manna
tanquam
in
speculo
nobis
exhiberi
imaginem
ordinarii
victus
quo
pascimur.
Iam
veniamus
ad
locum
quem
Paulus
adducit.
Postquam
man
deciderat,
iubebantur
colligere
in
acervos
quantum
quisque
posset.
Tametsi
autem,
ut
alii
sunt
aliis
agiliores,
aliqui
plus
quam
in
quotidianum
usum
necesse
erat,
colligerent,
alii
minus
:
nemo
tamen
sibi
in
privatum
usum
sumebat,
plus
quam
homer.
Modus
enim
ille
a
Domino
praescriptus
erat.
Quum
ita
fieret,
suppetebat
omnibus
quantum
sufficeret,
et
nemo
esuriebat.
Hoc
habetur
Exodi
16,
18.
Nunc
historiam
accommodemus
ad
Pauli
institutum.
Neque
homer,
neque
alia
mensura
nobis
ordinata
est
a
Domino,
ad
quam
uniuscuiusque
diei
victus
exigatur:
sed
nobis
commendata
est
frugalitas
et
temperantia:
et
prohibitum
ne
quis
abundantia
fretus
lasciviat.
Ergo
quibus
sunt
divitiae,
sive
ex
patrimonio
relictae,
sive
industria
partae
et
laboribus,
illi
cogitent
excessum
non
intemperantiae
aut
luxuriae
destinatum
esse,
sed
tolerandae
fratrum
egestati.
Manna
enim
est
quidquid
habemus,
undecunque
proveniat:
modo
vere
nostrum
sit.
Quia
fraude
et
illicitis
artibus
quaesitae
opes
indignae
sunt
hoc
nomine:
sed
potius
sunt
coturnices
ab
ira
Dei
emissae.
Et
quemadmodum
si
quis
vel
aviditate
nimia,
vel
diffidentia
man
suppresserat,
illud
repositum
statim
putrescebat:
ita
non
dubitemus
maledictas
esse
divitias,
et
mox
perituras,
quae
cum
fratrum
iniuria
congeruntur:
idque
cum
exitio
domini,
ne
putemus
hanc
crescendi
esse
rationem,
si
prospicientes
nobis
in
longum
tempus,
egenos
fratres
nostros
fraudamus
debita
beneficentia.
Fateor
quidem
non
praecipi
nobis
illam
aequalitatem,
ut
nihilo
nitidius
fas
sit
divitibus
vesci
quam
pauperibus:
sed
eatenus
servanda
aequalitas,
ut
nemo
esuriat,
nemo
abundantiam
suam
supprimat,
alios
fraudando.
Pauperum
homer
panis
erit
cibarius,
victusque
parcior:
divitum
homer
liberalior
quidem
portio,
prout
tulerit
facultas:
sic
tamen
ut
temperanter
vivant,
neque
desint
aliis.
16.
Gratia
autem
Deo,
qui
dedit
Ne
quam
relinquat
excusationem
Corinthiis,
nunc
demum
adiungit
datos
illis
strenuos
instigatores,
quibus
curae
sit
negotium.
Ac
primo
quidem
Titum
nominat,
quem
divinitus
excitatum
fuisse
dicit.
Quod
magni
ad
causam
intererat.
Eo
enim
efficacior
futura
erat
legatio,
si
agnoscerent
Corinthii,
venisse
ipsum
Dei
impulsu.
Ex
hoc
tamen
loco,
sicuti
ex
aliis
innumeris,
colligimus,
nullos
esse
pios
motus
qui
non
a
spiritu
Dei
proficiscantur
:
deinde
hoc
testimonium
esse
divinae
erga
suos
sollicitudinis,
quod
ministros
et
curatores
excitat,
qui
subvenire
illorum
necessi-
7*
|