50:100
pamus
facere
quod
decet.
Talis
alacritas
praeoccupandi,
facto
ipso
superior
est.
l
l
.
Nunc
quod
facere
coepistis.
Verisimile
est,
ardorem
mox
refrixisse
in
Corinthiis.
Alioqui
nulla
mora
interposita,
persequuti
essent
suum
institutum.
Sed
apostolus,
tanquam
nihil
adhuc
fuisset
peccatum,
comiter
admonet
ut
perficiant
quod
bene
coeptum
est.
Quum
addit
ex
eo
quod
s
u
p
p
e
t
i
t
,
occupatio
est:
semper
enim
ingeniosa
est
caro
ad
invenienda
subterfugia:
alii
se
familias
habere
causantur,
quas
negligere
sit
inhumanum:
alii,
quia
multum
dare
nequeant,
hoc
praetextu
utuntur
ad
se
eximendos:
An
ego
tantillum
darem?
Omnes
eiusmodi
excusationes
tollit
Paulus,
dum
iubet
singulos
pro
modo
suae
facultatis
conferre.
Et
addit
causam,
quod
Deus
animum
respiciat,
non
id
quod
offertur.
Nam
quod
dicit
animi
promptitudinem
acceptam
esse
Deo,
prout
cuiusque
est
facultas,
hunc
habet
sensum:
si
ex
tenuibus
copiis
exiguum
quiddam
offeras,
nihilo
minoris
aestimatur
coram
Deo
tuus
affectus
quam
si
dives
magnam
summam
ex
affluentia
sua
conferret.
Affectus
enim
non
probatur
ex
eo
quod
non
habes
:
hoc
est,
Deus
abs
te
nequaquam
exigit
ut
plus
conferas
quam
ferant
vires
tuae.
Hoc
modo
nulli
excusantur:
quia
et
divites
maius
Deo
tributum
debent,
et
pauperibus
non
debet
pudori
esse
sua
exiguitas.
13.
Non
enim
ut
aliis
relaxatio
sit,
vobis
autem
angustia:
sed
ut
ex
aequabilitate.
14.
In
praesenti
tempore
vestra
copia
illorum
succurrat
inopiae:
et
illorum
copia
vestrae
succurrat
inopiae,
quo
fiat
aequabilitas,
15.
quemadmodum
scriptum
est:
qui
multum
habebat,
huic
nihil
superflua
:
et
qui
paulum
habebat,
is
nihilominus
habuit.
16.
Gratia
autem
Deo,
qui
dedit
eandem
sollicitudinem
pro
vobis
in
corde
Titi,
17.
qui
exhortationem
acceperit:
quin
potius
quum
esset
diligentior,
suapte
sponte
ad
vos
venerit.
13.
Non
enim
ut
aliis.
Confirmatio
superioris
sententiae,
quod
tam
in
exigua
quam
magna
facultate
placeat
Deo
liberalis
voluntas:
quoniam
non
velit
Deus
in
angustias
nos
redigi,
ut
alii
nostra
liberalitate
diffluant.
Equidem
non
partem
solum,
sed
quidquid
sumus
et
quidquid
habemus,
Deo
nos
debere
certum
est.
Sed
eatenus
nobis
parcit
pro
sua
indulgentia,
ut
contentus
sit
ea
communicatione,
quam
hic
ponit
apostolus.
Quod
ergo
hic
docet,
intellige
remissionem
esse
summi
iuris.
Interea
nostrarum
partium
est,
ad
largiendum
nos
subinde
incitare:
quia
non
adeo
timendum
est,
ne
simus
in
hac
parte
nimii
:
est
autem
periculum
a
nimia
tenacitate.
Terum
necessaria
est
haec
doctrina
adversus
fanaticos,
qui
nihil
actum
putant,
nisi
te
penitus
spoliaveris,
ut
in
commune
omnia
conferas.
Hoc
vero
proficiunt
suo
deliramento,
ut
nemo
eleemosy-
|