52:10
10
iactum,
ut
aiunt:
tamen
nihil
erit
absurdi,
si
dicantur
esse
in
profectu:
quia
nondum
pertigerunt
quo
adspirant,
nondum
potiuntur
felicitate
et
gloria
quam
sperarunt,
denique
nondum
illuxit
dies
qui
revelat
absconditos
in
spe
thesauros.
Atque
adeo
quum
de
spe
agitur,
semper
ad
beatam
resurrectionem,
tanquam
ad
scopum,
referendi
sunt
oculi.
7.
Sicuti
iustum
est
mihi,
hoc
de
vobis
omnibus
sentire,
propterea
quod
in
corde
vos
habeam,
esse
omnes
participes
gratiae
meae,
et
in
vinculis
meis,
ef
in
defensione,
et
confirmatione
evangelii.
8.
Testis
enim
mihi
est
Deus
ut
desiderem
vos
omnes
in
visceribus
Iesu
Christi.
9.
Et
hoc
precor,
ut
caritas
vestra
adhuc
magis
ac
magis
abundet
cum
agnitione
omnique
intelligentia:
10.
ut
probetis
quae
utilia
sunt,
quo
sitis
sinceri
et
inoffensi
usque
in
diem
Christ^
ll.
impleti
fructibus
iustitiae,
qui
sunt
per
Iesum
Christum,
in
gloriam
et
laudem
Dei.
7.
Sicuti
iustum
est
Maligni
enim
sumus
donorum
Dei
interpretes,
nisi
eos
habemus
pro
filiis
Dei
in
quibus
vera
pietatis
signa
emicant,
quibus
notis
spiritus
adoptionis
se
profert.
Dicit
ergo
Paulus,
hoc
sibi
aequitatem
ipsam
dictare
ut
de
Philippensibus
bene
in
perpetuum
speret,
quos
sibi
in
participationem
gratiae
adiunctos
esse
cernit.
Ego
non
temere
hunc
locum
aliter
transtuli
quam
Erasmus,
quod
prudens
lector
facile
animadvertet.
Nam
commemorat
quale
habeat
de
Philippensibus
iudicium
:
quae
illi
causa
erat
bene
sperandi.
Dicit
igitur,
illos
sibi
consortes
esse
eiusdem
gratiae
in
vinculis
et
defensione
evangelii.
In
corde
habere,
est
intimo
cordis
affectu
eos
tales
reputare.
Semper
enim
pro
viribus
adfuerant
Philippenses
Paulo,
ut
se
illi
ad
sustinendam
evangelii
causam,
quoad
licebat,
comites
adiungerent.
Ita,
quamvis
abessent
corpore,
tamen
propter
pium
affectum
quem
testati
fuerant
quibuscunque
poterant
officiis,
secum
vinctos
agnoscit.
Habeo
igitur
vos
in
corde:
hoc
est,
sincere
ac
citra
simulationem,
certo,
non
levi
aut
dubia
opinione.
Quales?
socios
gratiae.
Qua
in
re?
in
vinculis,
quibus
defenditur
evangelium.
Tales
quum
agnosceret,
aequum
erat
de
illis
bene
sperare.
Gratiae
meae,
et
in
vinculis.
Ridiculum
hoc
esset
coram
mundo,
carcerem
deputare
in
Dei
beneficio.
At
si
vere
aestimamus,
honor
est
non
vulgaris
quo
nos
Deus
dignatur,
quum
pro
eius
veritate
persequutionem
patimur.
Neque
enim
frustra
dictum
est:
Beati
eritis
quum
vos
probris
omnibus
affecerint
ac
vexaverint
propter
nomen
meum.
Meminerimus
ergo
etiam
societatem
crucis
Christi,
tanquam
singularem
Dei
gratiam,
prompto
gratoque
animo
amplexandam
nobis
esse.
Vinculis
addit
defensionem
et
confirmationem
evangelii,
|