41:10
dem
plenis
buccis,
sed
ut
facile
appareat,
prophetam
ipsis
videri
nimis
simplicem
et
inconsideratum,
qui
se
periculo
frustra
opposuit
et
sine
ulla
necessitate.
Nam
sic
fidem
separant
a
confessione,
ut
existiment
posse
integram
manere,
etiam
si
sepulta
sit,
et
centies
crucis
fugiendae
causa
deficiant
a
pura
et
sincera
eius
professione.
Teneamus
itaque
non
modo
offerendum
nobis
esse
sacrificium
precationis
Deo
in
cordibus
nostris:
sed
simul
requiri
liberam
professionem,
ut
appareat
saltem
nos
esse
veros
Dei
cultores.
Neque
enim
dico,
quidquid
sentimus
passim
vulgandum
esse,
ita
ut
statim
rapiamur
ab
hostibus
Dei
et
evangelii
ad
mortem:
sed
dico
haec
simul
esse
coniuncta,
nempe
fidem
et
confessionem,
neque
posse
ullo
modo
separari.
Confessio
autem
duplex
est.
Nam
vel
palam
et
ingenue
testamur
quod
est
in
animo
:
vel
quantum
necesse
est,
sic
nos
continemus
in
cultu
Dei,
ut
ne
quod
signum
perversae
et
perfidae
simulationis
demus,
ac
si
abiiceremus
pietatis
studium.
Quantum
attinet
ad
primam
speciem,
non
semper
nec
ubique
necesse
est
profiteri
fidem
nostram
:
sed
secunda
species
debet
habere
perpetuum
cursum.
Neque
enim
unquam
fas
erit
nobis,
simulare
ullam
defectionem
vel
apostasiam.
Daniel
ergo
quamvis
non
accerseret
clangore
tubae
Chaldaeos,
quoties
volebat
precari,
sed
in
cubiculo,
ut
solebat,
conciperet
vota
sua
et
preces:
tamen
non
simulavit
se
oblitum
esse
pietatis,
quum
videret
tentari
fidem
suam,
et
experientiam
sumi
an
perstaret
in
ipsa
constanter.
Diserte
autem
exprimit
se
venisse
domum,
postquam
cognovit
de
obsignato
edicto.
Haud
dubie
si
admissus
fuisset
in
consilium,
non
fuisset
illic
mutus:
sed
callide
excluserant
eum
reliqui
proceres,
ne
posset
intercedere:
et
putabant
serum
fore
remedium,
imo
nullum,
quemadmodum
ipse
satis
agnovit
sibi
moriendum
esse.
Ergo
si
in
consilium
fuisset
a
rege
adhibitus,
illic
functus
esset
suo
officio,
et
cordate
intercessisset.
Sed
quia
iam
obsignatum
erat
edictum,
et
ablata
erat
facultas
regis
monendi,
concessit
in
domum
suam.
Hoc
notandum
est,
nt
sciamus
nullo
modo
posse
excusari
regum
consiliarios,
qui
data
opera
fugitant,
ubi
vident
se
non
posse
proferre
sententiam
absque
aliquo
discrimine,
et
putant
hoc
modo
satisfactum
esse
Deo,
modo
ne
vocem
ullam
proferant.
Sed
illa
pusillanimitas
nihil
habet
coloris.
Et
Daniel
haud
dubie
non
potest
suo
exemplo
illos
tueri
:
quia
iam,
ut
dictum
fuit,
astu
et
malitia
procerum
exclusus
fuerat,
ne
interveniret,
atque,
ut
solebat,
regem
moneret
in
tempore.
Iam
dicit
fenestras
fuisse
apertas
versus
Ierusalem.
Quaeritur
an
Danieli
necesse
fuerit
ita
aperire
fenestras.
Posset
enim
quispiam
obiicere,
fuisse
hoc
factum
crassa
aliqua
opinione:
quia
si
Deus
implet
coelum
et
terram,
quorsum
spectabat
fenestras
aperire
versus
[erusalem?
Sed
minime
dubium
est
quin
propheta
9
|