37:10
promulgandum
esse,
ut
penitus
afficiat.
Iam
addita
interrogatio
pondere
non
caret.
Significat
enim
propheta
non
temere
se
prosilire
et
iactare
quod
sibi
tumultuarie
audire
visus
sit,
sed
quod
distincte
certoque
edoctus
sit,
quum
animo
composito
exspectasset.
Porro
ex
re
ipsa
colligere
licet
nihil
hic
esse
supervacuum:
quia
duo
praecipua
coelestis
doctrinae
capita
breviter
tradenda
erant.
Quamvis
fumus
sit
ac
res
nihili
homo,
totaque
eius
praestantia
fallax
et
emarcida,
optimam
tamen
esse
causam
gloriandi
fidelibus,
quia
extra
se
salutem
quaerunt:
et
quamvis
in
terra
peregrinantur,
quia
tamen
se
Deus
illis
per
verbum
suum
coniungit,
coelesti
felicitate
esse
praeditos.
Necesse
enim
est,
ut
nostri
exinanitio
ad
expetendam
Dei
gratiam
nos
adducat.
Sciebat
certe
propheta
quid
docere
operae
pretium
esset:
sed
hac
interrogatione
animos
magis
excitare
voluit,
ut
ostendat,
necessario
cogi
se
et
alios
omnes
Dei
servos
ad
proferendam
hanc
sententiam:
nec
aliunde
initium
docendi
fieri
posse,
etiamsi
centies
rogent,
atque
inquirant:
ut
certe
nihil
unquam
proficient,
si
aliam
rationem
inire
velint.
Clamandi
verbo
non
displicet
tam
libertatem
quam
perspicuitatem
intelligi,
quia
prophetae
non
debent
obscure
susurrare,
sed
diserta
voce
pronuntiare
quod
ipsis
mandatur
:
deinde
libere
et
pleno
ore
proferre
quidquid
iussi
sunt.
Quisquis
igitur
ad
hoc
munus
vocatur,
haec
perpetuo
in
memoriam
revocet
ac
teneat,
invicta
scilicet
libertate
utendum
adversus
omnis
generis
difficultates,
quali
et
prophetae
et
apostoli
semper
usi
sunt.
Vae
mihi,
inquit
Paulus
(1.
Cor.
9,
16),
si
non
evangelizavero:
necessitas
enim
mihi
incumbit.
(Omnis
caro
herba.)
Primo
notandum
est,
non
tantum
de
humanae
vitae
fragilitate
agi,
sed
longius
extendi
sermonem,
ut
quidquid
excellentiae
sibi
inesse
putant
homines
in
nihilum
redigatur.
Comparat
quidem
David
(Psal.
103,
15)
foeno
hanc
vitam,
quod
emarcida
sit
et
caduca:
sed
contextus
evincit
prophetam
non
modo
loqui
de
externo
homine,
sed
comprehendere
animi
dotes,
quibus
maxime
homines
superbiunt,
ut
est
prudentia,
magnanimitas,
solertia,
iudicium,
dexteritas
in
rebus
agendis,
quibus
sibi
videntur
praestare
supra
reliqua
animantia,
idque
melius
exprimitur
voce
non,
quam
statim
subiungit.
Vertunt
quidam
gloriam,
alii
beneficentiam:
mihi
magis
placuit
nomen
gratiae,
quo
intelligo
quidquid
decus
et
favorem
conciliat
hominibus.
Interea
tamen
passiva
quoque
significatio
locum
habebit:
quasi
diceret
propheta,
Quidquid
praeclarum
est
et
laude
dignum
in
hominibus,
meram
esse
Dei
liberalitatem.
Sic
David
(Psal.
59,
l
l
.
18)
Deum
beneficentiae
suae
appellat,
quem
agnoscit
bonorum
omnium
autorem,
et
cuius
gratiae
fert
acceptum
quod
tam
abunde
locupletatus
sit.
Certum
quidem
est
ion
vocari
quidquid
est
in
ho-
|