32:10
Psalmos
proprie
ad
hunc
usum
fuisse
destinatos.
Porro
quia
ad
verbum
hebraice
legitur,
Bonum
est
ad
confitendum,
insistunt
quidam
interpretes
in
litera
^,
ac
subaudiunt
bonum
esse,
canendis
Dei
laudibus
praefixum
esse
certum
diem:
ac
si
diceret
propheta
utilem
esse
hunc
ordinem,
quod
delectus
fuerit
unus
dies
in
quo
se
fideles
celebrandis
Dei
operibus
exerceant.
Sed
notum
est
literam
^>
nihil
plurimum
aliud
valere
quam
ut
sit
nota
""ffipD,
hoc
est
infinitivi
modi:
ideoque
simplicior
est
sensus
quem
reddidi.
Our
vero
hanc
doctrinam
sabbatho
accommodet
propheta,
ratio
in
promptu
est,
quia
non
fuit
dies
ille
sacer,
quasi
Deus
otio
hominum
colatur,
sed
ut
populus
negotiis
omnibus
solutus,
totum
se
conferret
ad
meditanda
Dei
opera.
Nam,
ut
lubricae
sunt
mentes
nostrae,
si
distrahantur
huc
et
illuc,
facile
alienantur
a
Deo.
Itaque
ut
serio
ad
Dei
laudes
se
applicent,
necesse
est
ab
aliis
omnibus
curis
expediri.
Admonet
igitur
propheta,
sabbathum
non
recte
coli
feriando,
quod
nimis
crassum
esset:
sed
ordinatum
esse
ut
celebretur
Dei
nomen.
Hortantur
autem
a
fructu:
quia
nihil
nos
acrius
ad
officium
stimulat,
quam
ubi
scimus
nos
operam
non
ludere,
sed
probari
Deo
quod
agimus.
Proximo
versu
materiam
et
argumentum
suggerit
laudandi
Dei:
ac
si
diceret,
nolle
Deum
celebrari
nomen
suum
a
nobis
de
nihilo,
vel
ab
solam
magnitudinem
et
potentiam,
sed
ob
bonitatem
et
fidem,
quarum
sensus
et
experientia
tale
studium
sponte
accendere
in
cordibus
nostris
debent.
Quibus
verbis
docet
non
modo
dignum
esse
qui
laudetur,
sed
nos
malignos
esse
et
ingratos
si
cessamus
in
hac
parte.
Nam
quum
Dei
fides
et
bonitas
ad
nos
proprie
dirigantur,
nisi
animos
nostros
alliciant
et
rapiant
in
eius
laudes,
inexcusabilis
est
nostra
segnities.
Sed
quod
iubet
annuntiari
bonitatem
mane,
et
veritatem
eius
per
noctes,
videtur
absurda
esse
distributio,
nam
si
Deus
perpetuo,
non
per
intervalla
beneficus
est,
cur
exigua
diei
portio
ad
canendam
hanc
virtutem
destinantur?
Idem
et
de
altera
parte
dici
potest,
neque
enim
eius
veritas
tantum
noctu
apparet.
Sed
alio
sensu
loquitur
Propheta,
si
a
primo
mane
incipimus
laudare
Deum,
continuandas
ease
eius
laudes
ad
ultimam
noctis
partem
:
quia
hoc
bonitas
ipsius
et
fides
merentur.
Si
vero
initium
fiat
ab
eius
bonitate,
proxime
succedet
veritas.
Ita
continuus
erit
utriusque
tenor,
sicuti
mutua
est
consensio.
Propheta
ergo
alteram
ab
altera
disiungere
noluit,
quum
semper
inter
se
coniunctae
sint,
sed
tantum
docere,
nisi
nos
socordia
nostra
impediat,
nunquam
deesse
argumentum
laudandi
Dei:
nec
vere
defungi
officio
gratitudinis,
nisi
in
eo
sumus
assidui,
sicuti
ipse
bonitatem
suam
et
fidem
erga
nos
perpetuas
Quarto
versu
Levitas,
quibus
iniunctum
erat
canendi
munus,
proprie
compellat,
ut
musica
etiam
instrumenta
adhibeant:
non
|